Web 2.0 - современная форма функционирования интернета и его ресурсов. Под этим подразумевается множество технологий и инструментов, расширяющих возможности пользователей Интернета. Теперь мы можем не только просматривать интернет страницы (пассивное участие, которое было отличительной чертой первого этапа Web 1.0 или only Web, но и быть их авторами и создателями. Например, мы можем оставлять комментарии, мы можем создавать блоги, наполнять их собственным содержанием хотя бы в форме дневника.
Хорошим примером работы Web 2.0 (write web) является Википедия, электронная энциклопедия, в которой каждый может поместить свою собственную статью, а также править уже существующие и комментировать их. На примере Википедии можно подчеркнуть важную особенность Web 2.0: постоянное изменение и обновление содержания. Другим известным примером Web 2.0 - Youtube. Там каждый может разместить собственные видеоролики и комментировать другие. Эти сайты существуют благодаря активной деятельности интернет пользователей. Важным инструментом также является возможность размещения ссылок. Другое интересное проявление Web 2.0 - это социальное сети. Они дают возможность пользователям не только наполнять контент, но и создание сетей контактов между ними.
Благодаря Web 2.0 мы становимся творцами и можем разместить плоды нашей работы в открытую глобальную сеть. Кроме того, мы, конечно, остаемся пользователями, зрителями и критиками.
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Info. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Info. Pokaż wszystkie posty
sobota, 26 marca 2011
piątek, 25 marca 2011
Web 2.0 w naszym projekcie - Web 2.0 in our project (in Polish)
Najważniejszym elementem naszych spotkań w Oświęcimiu i Weimarze – Buchenwaldzie są spotkania ze świadkami historii i utrwalenie ich przy wykorzystaniu nowoczesnych mediów. Słowem - kluczem stało się dla nas pojęcie: Web 2.0. Czym jednak w istocie jest Web 2.0 i w jaki sposób nasz projekt wpisuje się w założenia tej fazy istnienia i funkcjonowania Internetu? Nie chodzi tutaj bowiem o nic innego, jak o próbę charakterystyki współczesnego Internetu i jego zasobów. Wszyscy korzystamy dziś z Internetu i wszyscy – świadomie lub nieświadomie – jesteśmy pojedynczymi uczestnikami w globalnej sieci drugiej generacji (Web 2.0).
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Nasza misja - the mission of our project (in Polish)
Projekt „Pamięć i upamiętnienie w dobie Web 2.0” wykorzystuje nowoczesne techniki i możliwości Internetu do zachowania wspomnień świadków o dramatycznych wydarzeniach z okresu istnienia obozów koncentracyjnych i zagłady. Naszym celem jednak jest nie tylko przekazanie historycznych faktów, ale także zachęta do podjęcia wszelkich działań służących upamiętnieniu. To właśnie pamięć jest ważnym warunkiem zachowania naszej tożsamości.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Наша миссия - the mission of our project (in Russian)
Целью проекта «Помнить и напоминать в эпоху Web 2.0» является использование современных технологий и возможностей Интернета для сохранения воспоминаний свидетелей трагических событий периода существования концентрационных лагерей. Наша задача - не только пересказ исторических фактов, но и мотивирование к делам для напоминания.
Результатами нашей работы являются тексты, аудио и видео материалы, которые отражают события и переживания тех времен. Таким динамичным и интересным способом мы показываем прошлое, которое оказывает важное влияние на нашу жизнь.
С каждым годом среди нас все меньше свидетелей того времени. Миссия ретрансляции исторических фактов ложится на плечи молодых людей. Мы приглашаем всех, кто пользуется Интернетом и по разным причинам интересуется этой темой: преподавателей, студентов и тех, кому эта тема близка по личным причинам, и кто владеет одним из четырех языков: русским, польским, английским или немецким. Мы рассчитываем на ваше активное участие. Приглашаем Вас оставить комментарий, прислать нам e-mail и подписаться на нашу страницу на Facebook.
Результатами нашей работы являются тексты, аудио и видео материалы, которые отражают события и переживания тех времен. Таким динамичным и интересным способом мы показываем прошлое, которое оказывает важное влияние на нашу жизнь.
С каждым годом среди нас все меньше свидетелей того времени. Миссия ретрансляции исторических фактов ложится на плечи молодых людей. Мы приглашаем всех, кто пользуется Интернетом и по разным причинам интересуется этой темой: преподавателей, студентов и тех, кому эта тема близка по личным причинам, и кто владеет одним из четырех языков: русским, польским, английским или немецким. Мы рассчитываем на ваше активное участие. Приглашаем Вас оставить комментарий, прислать нам e-mail и подписаться на нашу страницу на Facebook.
niedziela, 30 stycznia 2011
Abschluss des ersten Teils der Internationalen Begegnung 2011 // Closure of part 1 of the International Meeting 2011
Nach fünf intensiven Tagen ging am Donnerstag, den 27. Januar 2011, der erste Teil der Internationalen Begegnung 2011 in Oświęcim-Harmęże (Polen) zu Ende. Nachdem die Zeitzeug/innen und jungen Erwachsenen nachmittags an der Gedenkfeier zum 66. Jahrestag der Befreiung von Auschwitz-Birkenau teilgenommen hatten, versammelte man sich abends im Tagungshaus zur Abschlussveranstaltung.
Zunächst stellten die vier Arbeitsgruppen kurz die Zwischenergebnisse ihrer Workshops vor und erläuterten die Planung für die weitere Projektarbeit bis zum zweiten Seminar in Buchenwald Ende März. Die Ergebnisse werden bald auf dieser Webseite öffentlich zugänglich sein.
Anschließend wurde gemeinsam die Frage erörtert, welche Rolle neue Medien und das sogenannte Web 2.0 im Prozess des Erinnerns und Gedenkens spielen können. Es herrschte große Einigkeit darüber, dass kein Medium – ob alt oder neu – die persönliche Begegnung zwischen Menschen ersetzen kann. Zusätzlich zeigte sich, dass unter den Teilnehmer/innen der Wunsch nach noch größerer Klarheit über den Charakter und die Möglichkeiten neuer internetbasierter Anwendungen herrscht.
Den Abschluss des Abends bildete eine durch den Geschäftsführer des Maximilian-Kolbe-Werks, Wolfgang Gerstner, eingeleitete und moderierte Runde von Danksagungen und persönlichen Anmerkungen seitens der Zeitzeuginnen und Zeitzeugen. Die im Saal versammelten Überlebenden der Konzentrationslager und Ghettos dankten den Veranstaltern und allen Beteiligten für die Einladung zur Teilnahme an der Begegnung und die Möglichkeit, über ihr Schicksal unter der NS-Diktatur zu berichten. Solange es Menschen wie die jungen Teilnehmerinnen und Teilnehmer gebe, die sich für die Begegnung auf den mitunter sehr weiten Weg nach Oświęcim nach machten – solange gebe es Hoffnung, dass der Schrecken des nationalsozialistischen Terrors nicht in Vergessenheit geraten und das Leiden der Häftlinge in Konzentrationslager und Ghettos sich nicht wiederholen werde.
Während der bevorstehenden sieben Wochen werden die Arbeitsgruppen ihre jeweiligen Projekte weiter entwickeln, bevor die Internationale Begegnung 2011 dann vom 23. bis 27. März in Buchenwald (Deutschland) ihren Abschluss findet.
Anschließend wurde gemeinsam die Frage erörtert, welche Rolle neue Medien und das sogenannte Web 2.0 im Prozess des Erinnerns und Gedenkens spielen können. Es herrschte große Einigkeit darüber, dass kein Medium – ob alt oder neu – die persönliche Begegnung zwischen Menschen ersetzen kann. Zusätzlich zeigte sich, dass unter den Teilnehmer/innen der Wunsch nach noch größerer Klarheit über den Charakter und die Möglichkeiten neuer internetbasierter Anwendungen herrscht.
Den Abschluss des Abends bildete eine durch den Geschäftsführer des Maximilian-Kolbe-Werks, Wolfgang Gerstner, eingeleitete und moderierte Runde von Danksagungen und persönlichen Anmerkungen seitens der Zeitzeuginnen und Zeitzeugen. Die im Saal versammelten Überlebenden der Konzentrationslager und Ghettos dankten den Veranstaltern und allen Beteiligten für die Einladung zur Teilnahme an der Begegnung und die Möglichkeit, über ihr Schicksal unter der NS-Diktatur zu berichten. Solange es Menschen wie die jungen Teilnehmerinnen und Teilnehmer gebe, die sich für die Begegnung auf den mitunter sehr weiten Weg nach Oświęcim nach machten – solange gebe es Hoffnung, dass der Schrecken des nationalsozialistischen Terrors nicht in Vergessenheit geraten und das Leiden der Häftlinge in Konzentrationslager und Ghettos sich nicht wiederholen werde.
Während der bevorstehenden sieben Wochen werden die Arbeitsgruppen ihre jeweiligen Projekte weiter entwickeln, bevor die Internationale Begegnung 2011 dann vom 23. bis 27. März in Buchenwald (Deutschland) ihren Abschluss findet.
Subskrybuj:
Posty (Atom)