 |
| Równiez wesole momenty maja swoje miejsce przy tych spotkaniach: dowcipne teksty Jerzego Michnola odprezaja atmosfere |
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Polski. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Polski. Pokaż wszystkie posty
wtorek, 12 kwietnia 2011
Kontynuacja spotkan ze swiadkami historii stowarzyszenia Maximilian-Kolbe-Werk w Niemczech
Spotkania z ludzmi, którzy przezyli nazistowskie obozy koncentracyjne i getta sa waznym elementem dzialalnosci stowarzyszenia Maximilian-Kolbe-Werk. Po zakonczeniu dwuczesciowego Miedzynarodowego Spotkania w Oswiecimiu i Buchenwaldzie odbywa sie teraz tygodniowy projekt kooperacyjny z Biskupstwem w Moguncji: Od niedzieli znajduje sie szesc osób w klasztorze Höchst, które odwiedzaja szereg szkól na terenach Odenwaldu (Niemcy). Te osoby, które przybyly do wypielnienia tego specjalnego zadania sa to: Brygida Czekanowska (Polska), Roman Kamieniecki (Polska), Henriette Kretz (Belgia), Jerzy Michnol (Polska), Andrzej Szpotanski (Polska) i Jacek Zieliniewicz (Polska).
sobota, 26 marca 2011
Alina Dąbrowska, a survivor, gives an account of her life
 |
| Alina and Zosia during the ceremony in Auschwitz on 27 January 2011 |
Together they decided about how the audio programme should be composed which describes her voyage through life. This journey is still continuing and, according to Mrs Alina, in spite of everything it is a beautiful one.
The programme was done in Polish.
Audio programme Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
Alina Dąbrowska o swoim życiu
Wspólnie stworzyły rodzaj reportażu, który opisuje jej wędrówkę przez życie. Ta wędrówka ciągle trwa i według pani Aliny mimo wszystko jest piękna.
Audio programme Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
Personal accounts by Auschwitz survivors and by a volunteer worker
„You didn't survive in order to live. You have little time, so you must give testimony.” These words by the Polish poet, Zbigniew Herbert, are very close to all the former prisoners, and especially to those who took part in the International Meeting 2011.
Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Mrs Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Mrs Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Relacje Świadków historii i Ulricha Foxa
„Ocalałeś nie po to, aby żyć. Masz mało czasu, trzeba dać świadectwo.” Te słowa polskiego poety, Zbigniewa Herberta, są bardzo bliskie wszystkim byłym więźniom, a szczególnie tym, ktorzy biorą udział w Projekcie. Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Pani Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Pani Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
piątek, 25 marca 2011
Web 2.0 w naszym projekcie - Web 2.0 in our project (in Polish)
Najważniejszym elementem naszych spotkań w Oświęcimiu i Weimarze – Buchenwaldzie są spotkania ze świadkami historii i utrwalenie ich przy wykorzystaniu nowoczesnych mediów. Słowem - kluczem stało się dla nas pojęcie: Web 2.0. Czym jednak w istocie jest Web 2.0 i w jaki sposób nasz projekt wpisuje się w założenia tej fazy istnienia i funkcjonowania Internetu? Nie chodzi tutaj bowiem o nic innego, jak o próbę charakterystyki współczesnego Internetu i jego zasobów. Wszyscy korzystamy dziś z Internetu i wszyscy – świadomie lub nieświadomie – jesteśmy pojedynczymi uczestnikami w globalnej sieci drugiej generacji (Web 2.0).
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Nasza misja - the mission of our project (in Polish)
Projekt „Pamięć i upamiętnienie w dobie Web 2.0” wykorzystuje nowoczesne techniki i możliwości Internetu do zachowania wspomnień świadków o dramatycznych wydarzeniach z okresu istnienia obozów koncentracyjnych i zagłady. Naszym celem jednak jest nie tylko przekazanie historycznych faktów, ale także zachęta do podjęcia wszelkich działań służących upamiętnieniu. To właśnie pamięć jest ważnym warunkiem zachowania naszej tożsamości.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
niedziela, 20 lutego 2011
Notatki na marginesie spotkania z dyrektorem Państwowego Muzeum Auschwitz–Birkenau, panem dr. Piotrem M.A. Cywińskim.
Im bliżej było końca Międzynarodowego Spotkania, tym bardziej zastanawiałam się, ile we mnie z Niego zostanie. Radość z bycia pośród interesujących ludzi wielu krajów i języków może szybko ulotnić się w konfrontacji z moją szarą, warszawską rzeczywistością. Rytm zajęć warsztatowych, zwiedzania, rozmów, wkrótce miała zastąpić codzienna rutyna. Zajęta wypełnianiem obowiązków prawdopodobnie nie wrócę już do zdigitalizowanych wspomnień Świadków historii. Ważnej lekcji, co robić z doświadczeniem zwiedzania (pielgrzymowania?) Auschwitz udzielił mi jego dyrektor Piotr Cywiński podczas spotkania w przededniu obchodów 66 rocznicy wyzwolenia .
Auschwitz-Birkenau jest miejscem szczególnym, przekraczającym wyobraźnię. Miejscem kaźni Polaków, europejskich Żydów z Francji, Węgier, Grecji; Cyganów, radzieckich więźniów wojennych (w tym Rosjan, Gruzinów, Ukraińców...), Jugosłowian, Czechów, Austriaków, Niemców i ludzi innych nacji. Jego waga jest dopiero odkrywana i przeczuwana. Auschwitz jest soczewką skupiającą całą historię Szoah, II wojny światowej, piekła nazizmu i obozów. Nie sposób zrozumień współczesnego Świata, współczesnej Europy bez zrozumienia tragedii Auschwitz.
Praca edukacyjna Miejsca Pamięci takiego jak Auschwitz-Birkenau w przekonaniu p. Dyrektora odbywa się na trzech poziomach. Pierwszy to czyste fakty i historyczna wiedza, poziom pamięci. Drugi, wyrastający z pierwszego, to poziom świadomości. I z nim jest ponoć coraz lepiej, negacjonizm jest w odwrocie. Poziom trzeci i najważniejszy, a zarazem najtrudniejszy do osiągnięcia to poziom naszej dzisiejszej odpowiedzialności. Jakże łatwo rzucać oskarżenie cichego przyzwolenia na zbrodnie hitlerowskie w stronę społeczeństwa lat 40. XX wieku. Bardzo łatwo wpaść w pułapkę pochopnej oceny w kompletnym oderwaniu od siebie samego. Zapominamy jednak, że apokalipsa spełnia się współcześnie dla innych. Kto wie – może kolejne pokolenia odwiedzające muzea ludobójstwa w Darfurze czy Rwandzie będą krytykować za obojętność nas? Ocena może być tym bardziej bolesna, że po Auschwitz nie mamy już tej pierwotnej niewinności, nie możemy powiedzieć, że nie wiedzieliśmy, że nie zdawaliśmy sobie sprawy... Wizyta w Miejscu Pamięci powinna więc być pierwszym krokiem do zerwania z samoobroną, próbą przyznania przed samym sobą, że obozowa rzeczywistość nie wyłoniła się z niebytu ani w niebyt nie odeszła. Pewne wydarzenia, niestety, reaktualizują się czerpiąc soki z ludzkiej obojętności i zaślepienia. Najważniejsza lekcja wyniesiona z Auschwitz to ta, że odpowiedzialność nigdy się nie kończy. Tak wiele zależy od nas samych!
środa, 16 lutego 2011
Artikel über Internationale Begegnung im Museumsmagazin Auschwitz
Heute ist die aktuelle Ausgabe des Magazins „Oś“ erschienen, das vom Staatlichen Museum Auschwitz-Birkenau in Oświęcim veröffentlicht wird. Auf den Seiten 12, 13 und 16 des Heftes finden sich Texte und Fotos, die im Rahmen des ersten Teils unserer Internationalen Begegnung im Januar 2011 entstanden sind. Vorläufig liegt nur die polnischsprachige Ausgabe vor, doch soll in Kürze auch eine englische Übersetzung erscheinen.
Die Texte entstanden im Rahmen des Text-Workshops unter der Leitung von Paweł Sawicki. Im Einzelnen sind dies ein Beitrag von Anat aus Israel und Katarzyna aus Polen sowie ein Interview, das Jakob aus Deutschland mit Mustafa aus Mazedonien durchgeführt hat. Die Texte werden in Kürze nochmals separat auf dieser Seite veröffentlicht werden.
czwartek, 3 lutego 2011
Interview with Dorota about the memory of Auschwitz in Poland
On January 27, 2011, just before the beginning of the commemorative ceremony in Auschwitz-Birkenau, Sebastian conducted an interview with Dorota (25), a Polish participant in the International Meeting 2011. The interview is in two languages: the questions were posed in English, and the answers given in Polish. It deals with the significance of Auschwitz-Birkenau for herself and in Polish culture and collective memory, as well as the differences in commemorative practices depending on the specific circumstances of a visit. The topic of web 2.0 and its potential for future practices of remembering and commemorating Nazi crimes in Europe is only touched briefly before the beginning of the ceremony.
2011-01-27 Interview-Dorota by mkwprojekt2011_1
The direct link to the MP3 file of the interview is to be found at: http://soundcloud.com/mkwprojekt2011_1/interview-dorota. It can be directly accessed and downloaded from there.
2011-01-27 Interview-Dorota by mkwprojekt2011_1
The direct link to the MP3 file of the interview is to be found at: http://soundcloud.com/mkwprojekt2011_1/interview-dorota. It can be directly accessed and downloaded from there.
sobota, 29 stycznia 2011
Radiobeitrag über die Internationale Begegnung 2011 // Radio show about the International Meeting 2011
Anlässlich des 66. Jahrestages der Befreiung des Konzentrationslagers Auschwitz-Birkenau sendete das in Wien (Österreich) ansässige Freie Radio Orange 94.0 am 27. Januar 2011 einen einstündigen Beitrag über die Internationale Begegnung des Maximilian-Kolbe-Werks in Auschwitz und Buchenwald. Der Beitrag entstand im Rahmen des Audio-Workshops unter der Leitung von Paweł Kamiński. Im Mittelpunkt steht das am Vortag in Oświęcim-Harmęże geführte Zeitzeugengespräch mit Herrn Edward Paczkowski, geboren 1930. Es fand auf polnisch statt und wurde von Prof. Ulrich Fox konsekutiv ins Deutsche übersetzt.
Weitere Informationen über das Sonderprogramm sind auf der Webseite von Orange 94.0 abrufbar. Der Beitrag selber kann über den folgenden Player angehört werden:
Auschwitz 66 by mkwprojekt2011_1
Ein direkter Download der MP3-Datei ist zudem über folgende Links möglich:
http://soundcloud.com/mkwprojekt2011_1/auschwitz-66
http://www.4shared.com/audio/PHsIpwIC/auschwitz_66.html
Weitere Informationen über das Sonderprogramm sind auf der Webseite von Orange 94.0 abrufbar. Der Beitrag selber kann über den folgenden Player angehört werden:
Auschwitz 66 by mkwprojekt2011_1
Ein direkter Download der MP3-Datei ist zudem über folgende Links möglich:
http://soundcloud.com/mkwprojekt2011_1/auschwitz-66
http://www.4shared.com/audio/PHsIpwIC/auschwitz_66.html
Subskrybuj:
Posty (Atom)