In the February issue of the "Oś Oswiecim - People - History - Culture" magazine which is published by the Auschwitz Memorial three pages were given to the participants of our project. The articles in Oś are the first effects of work of the press group. More articles by the participants about the Auschwitz-Buchenwald seminars will be published in April edition, both in Polish and English.
sobota, 26 marca 2011
The World visits Auschwitz at the World Café!
Nice little tables, animated discussions. Menus are located at the table-clothes. A pleasing, well-stocked Café. Normal. But on closer inspection there is no normality: Pieces of conversation in English, Polish, Russian, German go through the whole room. The table-cloths are in fact made of paper, the menu doesn't provide any food information, but questions: What impact does the remembrance of World War II have on the formation and development of the national identity? Is it possible to establish a common international culture of remembrance? No coffee, but big discussion.
During the international meeting in Auschwitz the participants took part in a workshop about the culture of remembrance in their countries. The "World Café" connected diverse perspectives and explored questions that matter. People discussed and answered issues in small groups of different nations and different ages.
The main problem of discussion was: how the society and the mass media deals with the culture of remembrance. “After the end of World War II the German national identity broke down. And it has never been recovered since then. There was a feeling of deep shame and fear to show any sign of patriotism. The first time you could see again German flags and hear the hymn was in 2006, when the soccer world championship took place in Germany”, explained a young German. On the paper to make notes about the results of discussion someone noted down: “In order to have an identity, you need to have history. In order to make history you need an identity.” The Israeli guests described that the memory of the Holocaust has a very big effect on the Israeli identity. Many people know someone who survived. Every year there is a national memorial day that effects everybody. And from the Russian visitors you could learn that the victory in the Second World War is the greatest proud of ex-soviet union. Important is that now in Russia and other post soviet union countries historians start to work on the topic of Holocaust, because not every fact about this period is known. In Poland nowadays culture of remembrance is popular – people can talk about it and there is possibility to do something and not to forget. “The knowledge about past makes us built present and future. We can only create our national identity when we remember about past events.”, is the final result.
One interesting question during the evening was: how are topics such as World War II, the National Socialist ideology, and the Holocaust taught in your history classes. Answers were different. In Israel, for example, all these three topics are connected. It is very important to know this theme really good. Everybody must learn it. After few weeks of learning about it there is an exam. Government helps to remember about the Holocaust - every year there is memorial day. In Polish education there is more information about the effects than the causes of World War II. Too little is said about the Nazi period. There are special educational programs for teachers, pupils have to visit memorial places. The topic is taught not only on history classes – also on literature and art classes. Problem with this topic was during the communism period in Poland - different story was at home, different at school. Now it has changed.
In Russia the greatest day is the Soviet Victory Day (9 May). National Socialist ideology, and the Holocaust are examined from a political point of view and it is a really hard question in Russia nowadays. Anniversaries are celebrated, but not in a state school, but in the youth organizations (like NGOs). Young people from Germany are divided. For some of them lessons are interesting. There are movies and radio broadcasts in this topic and, of course, they can read a lot of facts about this period in books. Some of them wants to know more. We can meet a lot of Germans on voluntary program services in different places in Poland, which are associated with Holocaust.
The question, how can forms of remembrance and commemoration that do not serve forces of political and national exploitation be created and developed, shows different possibilities. International dialogue and interviews with surviving witnesses must be documented and archived, for example in the internet. Education and transposition between generations, pluralism and multiplicity are very important. And all that can be triggered during an international discussion over a cup of coffee.
During the international meeting in Auschwitz the participants took part in a workshop about the culture of remembrance in their countries. The "World Café" connected diverse perspectives and explored questions that matter. People discussed and answered issues in small groups of different nations and different ages.
The main problem of discussion was: how the society and the mass media deals with the culture of remembrance. “After the end of World War II the German national identity broke down. And it has never been recovered since then. There was a feeling of deep shame and fear to show any sign of patriotism. The first time you could see again German flags and hear the hymn was in 2006, when the soccer world championship took place in Germany”, explained a young German. On the paper to make notes about the results of discussion someone noted down: “In order to have an identity, you need to have history. In order to make history you need an identity.” The Israeli guests described that the memory of the Holocaust has a very big effect on the Israeli identity. Many people know someone who survived. Every year there is a national memorial day that effects everybody. And from the Russian visitors you could learn that the victory in the Second World War is the greatest proud of ex-soviet union. Important is that now in Russia and other post soviet union countries historians start to work on the topic of Holocaust, because not every fact about this period is known. In Poland nowadays culture of remembrance is popular – people can talk about it and there is possibility to do something and not to forget. “The knowledge about past makes us built present and future. We can only create our national identity when we remember about past events.”, is the final result.
One interesting question during the evening was: how are topics such as World War II, the National Socialist ideology, and the Holocaust taught in your history classes. Answers were different. In Israel, for example, all these three topics are connected. It is very important to know this theme really good. Everybody must learn it. After few weeks of learning about it there is an exam. Government helps to remember about the Holocaust - every year there is memorial day. In Polish education there is more information about the effects than the causes of World War II. Too little is said about the Nazi period. There are special educational programs for teachers, pupils have to visit memorial places. The topic is taught not only on history classes – also on literature and art classes. Problem with this topic was during the communism period in Poland - different story was at home, different at school. Now it has changed.
In Russia the greatest day is the Soviet Victory Day (9 May). National Socialist ideology, and the Holocaust are examined from a political point of view and it is a really hard question in Russia nowadays. Anniversaries are celebrated, but not in a state school, but in the youth organizations (like NGOs). Young people from Germany are divided. For some of them lessons are interesting. There are movies and radio broadcasts in this topic and, of course, they can read a lot of facts about this period in books. Some of them wants to know more. We can meet a lot of Germans on voluntary program services in different places in Poland, which are associated with Holocaust.
The question, how can forms of remembrance and commemoration that do not serve forces of political and national exploitation be created and developed, shows different possibilities. International dialogue and interviews with surviving witnesses must be documented and archived, for example in the internet. Education and transposition between generations, pluralism and multiplicity are very important. And all that can be triggered during an international discussion over a cup of coffee.
Anna Reinhardt
Katarzyna Gasińska
Alina Dąbrowska, a survivor, gives an account of her life
 |
| Alina and Zosia during the ceremony in Auschwitz on 27 January 2011 |
Together they decided about how the audio programme should be composed which describes her voyage through life. This journey is still continuing and, according to Mrs Alina, in spite of everything it is a beautiful one.
The programme was done in Polish.
Audio programme Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
Alina Dąbrowska o swoim życiu
Wspólnie stworzyły rodzaj reportażu, który opisuje jej wędrówkę przez życie. Ta wędrówka ciągle trwa i według pani Aliny mimo wszystko jest piękna.
Audio programme Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
Personal accounts by Auschwitz survivors and by a volunteer worker
„You didn't survive in order to live. You have little time, so you must give testimony.” These words by the Polish poet, Zbigniew Herbert, are very close to all the former prisoners, and especially to those who took part in the International Meeting 2011.
Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Mrs Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Mrs Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Web 2.0 und das Projekt
Najważniejszym elementem naszych spotkań w Oświęcimiu i Weimarze – Buchenwaldzie są spotkania ze świadkami historii i utrwalenie ich przy wykorzystaniu nowoczesnych mediów. Słowem - kluczem stało się dla nas pojęcie: Web 2.0. Czym jednak w istocie jest Web 2.0 i w jaki sposób nasz projekt wpisuje się w założenia tej fazy istnienia i funkcjonowania Internetu? Nie chodzi tutaj bowiem o nic innego, jak o próbę charakterystyki współczesnego Internetu i jego zasobów. Wszyscy korzystamy dziś z Internetu i wszyscy – świadomie lub nieświadomie – jesteśmy pojedynczymi uczestnikami w globalnej sieci drugiej generacji (Web 2.0).
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Unsere Zielsetzung ("Mission")
Das Projekt "Erinnern und Gedenken im Zeitalter des Web 2.0" setzt die Möglichkeiten Neuer Medien und des Internets ein, um die Erinnerungen von Zeitzeugen
do zachowania wspomnień świadków o dramatycznych wydarzeniach z okresu istnienia obozów koncentracyjnych i zagłady. Naszym celem jednak jest nie tylko przekazanie historycznych faktów, ale także zachęta do podjęcia wszelkich działań służących upamiętnieniu. To właśnie pamięć jest ważnym warunkiem zachowania naszej tożsamości.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
do zachowania wspomnień świadków o dramatycznych wydarzeniach z okresu istnienia obozów koncentracyjnych i zagłady. Naszym celem jednak jest nie tylko przekazanie historycznych faktów, ale także zachęta do podjęcia wszelkich działań służących upamiętnieniu. To właśnie pamięć jest ważnym warunkiem zachowania naszej tożsamości.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Relacje Świadków historii i Ulricha Foxa
„Ocalałeś nie po to, aby żyć. Masz mało czasu, trzeba dać świadectwo.” Te słowa polskiego poety, Zbigniewa Herberta, są bardzo bliskie wszystkim byłym więźniom, a szczególnie tym, ktorzy biorą udział w Projekcie. Dzielą się oni swoimi przeżyciami, aby ich świadectwo historii przetrwało. Uczestnicy z grupy audio nagrali wiele z tych opowieści. Dzięki Zofii Dłubacz z Lublina zamieszczamy trzy z nich: relację pani Aliny Dąbrowskiej, Zdzisławy Włodarczyk i Krystyny Budnickiej. Czwarte nagranie to wypowiedź Profesora Ulricha Foxa o jego motywacjach do pomagania byłym więźniom, a piąte – dźwiękowa relacja z uroczystosci 66. rocznicy wyzwolenia Auschwitz Birkenau. Wszystkie nagrania są w języku polskim.
Pani Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Pani Alina Dąbrowska, więźniarka Auschwitz, Ravensbrück i Buchenwald, już przed aresztowaniem wiedziała, czym jest obóz. Mimo to przybycie na miejsce było dla niej szokiem.
Alina Dabrowska by mkwprojekt2011_1
O pierwszych doświadczeniach obozowych z Auschwitz opowiada jedenastoletnia wówczas pani Zdzisława Włodarczyk.
Zdzislawa Wlodarczyk by mkwprojekt2011_1
Podczas powstania w getcie warszawskim pani Krystyna Budnicka przez 9 miesięcy ukrywała się w bunkrze, ktory został wykopany pod piwnicą jej rodzinnej kamienicy.
Krystyna Budnicka by mkwprojekt2011_1
Profesor Ulrich Fox, honorowy współpracownik Maximilian Kolbe Werk, opowiada dlaczego został wolontariuszem i zaczął pomagać byłym więźniom.
Ulrich Fox by mkwprojekt2011_1
Relacja z obchodów 66. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz-Birkenau.
Auschwitz 66th anniversary liberation by mkwprojekt2011_1
Web 2.0 - Что это такое?
Web 2.0 - современная форма функционирования интернета и его ресурсов. Под этим подразумевается множество технологий и инструментов, расширяющих возможности пользователей Интернета. Теперь мы можем не только просматривать интернет страницы (пассивное участие, которое было отличительной чертой первого этапа Web 1.0 или only Web, но и быть их авторами и создателями. Например, мы можем оставлять комментарии, мы можем создавать блоги, наполнять их собственным содержанием хотя бы в форме дневника.
Хорошим примером работы Web 2.0 (write web) является Википедия, электронная энциклопедия, в которой каждый может поместить свою собственную статью, а также править уже существующие и комментировать их. На примере Википедии можно подчеркнуть важную особенность Web 2.0: постоянное изменение и обновление содержания. Другим известным примером Web 2.0 - Youtube. Там каждый может разместить собственные видеоролики и комментировать другие. Эти сайты существуют благодаря активной деятельности интернет пользователей. Важным инструментом также является возможность размещения ссылок. Другое интересное проявление Web 2.0 - это социальное сети. Они дают возможность пользователям не только наполнять контент, но и создание сетей контактов между ними.
Благодаря Web 2.0 мы становимся творцами и можем разместить плоды нашей работы в открытую глобальную сеть. Кроме того, мы, конечно, остаемся пользователями, зрителями и критиками.
Хорошим примером работы Web 2.0 (write web) является Википедия, электронная энциклопедия, в которой каждый может поместить свою собственную статью, а также править уже существующие и комментировать их. На примере Википедии можно подчеркнуть важную особенность Web 2.0: постоянное изменение и обновление содержания. Другим известным примером Web 2.0 - Youtube. Там каждый может разместить собственные видеоролики и комментировать другие. Эти сайты существуют благодаря активной деятельности интернет пользователей. Важным инструментом также является возможность размещения ссылок. Другое интересное проявление Web 2.0 - это социальное сети. Они дают возможность пользователям не только наполнять контент, но и создание сетей контактов между ними.
Благодаря Web 2.0 мы становимся творцами и можем разместить плоды нашей работы в открытую глобальную сеть. Кроме того, мы, конечно, остаемся пользователями, зрителями и критиками.
piątek, 25 marca 2011
Web 2.0 w naszym projekcie - Web 2.0 in our project (in Polish)
Najważniejszym elementem naszych spotkań w Oświęcimiu i Weimarze – Buchenwaldzie są spotkania ze świadkami historii i utrwalenie ich przy wykorzystaniu nowoczesnych mediów. Słowem - kluczem stało się dla nas pojęcie: Web 2.0. Czym jednak w istocie jest Web 2.0 i w jaki sposób nasz projekt wpisuje się w założenia tej fazy istnienia i funkcjonowania Internetu? Nie chodzi tutaj bowiem o nic innego, jak o próbę charakterystyki współczesnego Internetu i jego zasobów. Wszyscy korzystamy dziś z Internetu i wszyscy – świadomie lub nieświadomie – jesteśmy pojedynczymi uczestnikami w globalnej sieci drugiej generacji (Web 2.0).
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Aby jednak lepiej zrozumieć dzisiejszą cyfrową i multimedialną rzeczywistość oraz jej potencjał i ograniczenia spójrzmy trochę w przeszłość. O istnieniu globalnej sieci (World Wide Web) możemy zacząć mówić od połowy lat 90 XX w. Trudno nam sobie nawet wyobrazić jak wówczas funkcjonował Internet. Najprościej rzecz ujmując był on nowoczesną platformą do rozpowszechniania danych. Właściciel strony internetowej publikował na niej odpowiednie informacje. Rola użytkownika Internetu ograniczała się zaś do czytania strony internetowej. Wkrótce jednak ta forma uczestnictwa w nowej cyfrowej rzeczywistości okazała się niewystarczająca. Użytkownik chciał intensywniej brać udział w tej szybko rozwijającej się rzeczywistości. Odpowiedzią na te zapotrzebowanie stała się właśnie kolejna forma funkcjonowania Internetu. Po kilku latach od istnienia tzw. Web 1.0, zwanej też Read – only Web, pojawiła się śmiała próba zaangażowania czytelnika danej strony internetowej w jej tworzenie, lub, lepiej oddając stan rzeczy, w jej współtworzenie. Jednym z przejawów jej istnienia była możliwość komentowania. Użytkownik Internetu mógł nie tylko przeczytać informację zamieszczoną na stronie internetowej, ale również ją skomentować. Innymi słowy przeszedł z pozycji biernego czytelnika do aktywnego uczestnika. I właśnie owe współuczestnictwo w tworzeniu treści w Internecie określamy z użytym po raz pierwszy w 2003 roku pojęciem Web 2.0, lub też Read – write Web. Użytkownik współczesnej sieci może ją dowolnie kreować.
Dobrym przykładem dla zrozumienia tego fenomenu jest Wikipedia, cyfrowa encyklopedia. Każdy z nas może zamieścić w niej swój własny artykuł lub dostępny artykuł skomentować a nawet zmienić jego treść. Na przykładzie Wikipedii można także wyróżnić ważną cechę Web 2.0, którą jest nieustanna zmienność treści i jej ciągłe opracowywanie na nowo Kolejnym przykładem Web 2.0 jest serwis YouTube. Również tutaj każdy może umieścić swój własny film, a także skomentować filmy dodane przez innych użytkowników. Co więcej, nie trudno zauważyć, że gdyby nie aktywność pojedynczych użytkowników serwisy typu Wikipedia, Twitter lub YouTube po prostu nie istniałyby. Najnowszym przejawem funkcjonowania sieci 2.0 są portale społecznościowe. Tutaj każdy tworzy swój własny segment portalu, nijako kreuje go od samego początku i ma nad nim kontrolę. Przy okazji ma możliwość partycypacji w innych segmentach portalu, komentując i dodając nowe treści. Portale typu Facebook są skrajanym przykładem tego, że istnieją one wyłącznie dzięki aktywności użytkowników. Odkryciem portali społecznościowych jest to, że tworzą one pomiędzy użytkownikami sieć wzajemnych powiązań i kontaktów. Na tym, ujmując problem bardzo ogólnie, polega dziś funkcjonowanie Web 2.0. Można powiedzieć, że jest ono możliwe dzięki aktywności internautów, którzy generują sami treści (user generated content). Każdy z nas jest uczestnikiem i twórcom cyfrowej rzeczywistości. Na tym jednak – jak zapewne większość z nas słusznie przypuszcza – nie kończy się jednak rozwój Internetu. Coraz śmielej mówi się o potrzebie stworzenia sieci trzeciej generacji, czyli Web 3.0. Rozwój obecnej generacji spowodował niewyobrażalny wręcz przyrost informacji, z którym żaden użytkownik nie jest już w stanie sobie poradzić i nad nim zapanować. Szukając pewnych informacji używamy wyszukiwarek, ale i one spełniają swoje zadanie już tylko połowicznie. W związku z tym na popularności zyskuje idea wyszukiwarek semantycznych, czyli nie tylko takich, które szukają danych informacji według zadanych słów kluczy, ale potrafią zrozumieć ich sens. Chodzi o powiązanie ogromnej ilości informacji z ich jakością. Nadchodząca era Internetu wiąże się z powstaniem sztucznej inteligencji w Internecie, czyli narzędzi, które będą nie tylko zbierać informacje, ale również je przetwarzać i analizować. Jest to jednak wielkie wyzwanie dla nas w najbliższej przyszłości.
Powróćmy tymczasem do naszego projektu i wykorzystania wszelkich możliwych dostępnych narzędzi Web 2.0. Przyjrzyjmy się bliżej, w jaki sposób my dziś sami, pracując nad naszym projektem, współtworzymy/tworzymy cyfrową rzeczywistość Web 2.0.
Zacznijmy od tego, że naszą stronę założyliśmy na blogu, czyli jednym z najpopularniejszych narzędzi Web 2.0. Automatycznie umożliwia to praktycznie każdemu z uczestników (po załogowaniu) umieszczanie własnych tekstów, śledzenie tekstów innych autorów i ich komentowanie. Jednak to nie wszystko. Nagrania audio oraz filmy stworzone przez nas znajdą się także na odpowiednich portalach (np. YouTube), dzięki temu będą mogły być komentowane, a nawet umieszczane za pomocą linków na głównej stronie. Tylko od naszej kreatywności zależy w jaki sposób będą one ze sobą tematycznie powiązane, tak aby były dla wszystkich czytelników przejrzyste i logiczne. Przejrzystość jest także ważną cecha Web 2.0. Nie trzeba dodawać, że wspomniane powyżej teksty, nagrania audio i wideo są tworzone wyłącznie przez nas. Tym sposobem sami, od podstaw, tworzymy stronę internetową, od jej graficznego wyglądu zaczynają przez umieszczenie informacji i nagrań audiowizualnych, które sami tworzymy, po udostępnienie tych wszystkich treści różnym odbiorcom i daniu im możliwości ich komentowania i oceniania. Możemy powiedzieć, że idea cyfrowej aktywności realizuje się w pełni w naszym projekcie. Dzięki Web 2.0 stajemy się twórcami (poprzez pisanie, nagrywanie, filmowanie) i możemy naszą twórczość umieścić w ogólnodostępnym, globalnym medium. Oczywiście stajemy się także uczestnikami, widzami oraz krytykami naszej strony internetowej. Pytanie, nad którym warto się zastanowić dotyczy tego, na ile potrafimy wykorzystać tę powszechną dostępność i łatwość, aby nasz projekt został zauważony w powszechnym zalewie informacyjnym.
Nasza misja - the mission of our project (in Polish)
Projekt „Pamięć i upamiętnienie w dobie Web 2.0” wykorzystuje nowoczesne techniki i możliwości Internetu do zachowania wspomnień świadków o dramatycznych wydarzeniach z okresu istnienia obozów koncentracyjnych i zagłady. Naszym celem jednak jest nie tylko przekazanie historycznych faktów, ale także zachęta do podjęcia wszelkich działań służących upamiętnieniu. To właśnie pamięć jest ważnym warunkiem zachowania naszej tożsamości.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Efektem naszej pracy są teksty, dźwięki i obrazy, które dokumentują i odtwarzają wydarzenia, emocje i relacje. W dynamiczny i ciekawy sposób pokazujemy przeszłość, która ma konkretny wpływ na naszą teraźniejszość.
Wśród nas żyje coraz mniej naocznych świadków tamtych czasów. Misja przekazywania świadectwa historii w szczególny sposób spoczywa na barkach ludzi młodych. Zapraszamy wszystkich, którzy są użytkownikami Internetu i z różnych względów czują potrzebę zajęcia się tą tematyką – zarówno edukatorów i studentów, jak i tych, dla których sprawy te są bliskie z powodów osobistych. Warunkiem jest znajomość jednego z czterech języków projektu: niemieckiego, polskiego, rosyjskiego lub angielskiego. Liczymy na aktywne uczestnictwo. Zapraszamy do pisania komentarzy, przysyłania emaili i śledzenia naszej strony na Facebooku.
Наша миссия - the mission of our project (in Russian)
Целью проекта «Помнить и напоминать в эпоху Web 2.0» является использование современных технологий и возможностей Интернета для сохранения воспоминаний свидетелей трагических событий периода существования концентрационных лагерей. Наша задача - не только пересказ исторических фактов, но и мотивирование к делам для напоминания.
Результатами нашей работы являются тексты, аудио и видео материалы, которые отражают события и переживания тех времен. Таким динамичным и интересным способом мы показываем прошлое, которое оказывает важное влияние на нашу жизнь.
С каждым годом среди нас все меньше свидетелей того времени. Миссия ретрансляции исторических фактов ложится на плечи молодых людей. Мы приглашаем всех, кто пользуется Интернетом и по разным причинам интересуется этой темой: преподавателей, студентов и тех, кому эта тема близка по личным причинам, и кто владеет одним из четырех языков: русским, польским, английским или немецким. Мы рассчитываем на ваше активное участие. Приглашаем Вас оставить комментарий, прислать нам e-mail и подписаться на нашу страницу на Facebook.
Результатами нашей работы являются тексты, аудио и видео материалы, которые отражают события и переживания тех времен. Таким динамичным и интересным способом мы показываем прошлое, которое оказывает важное влияние на нашу жизнь.
С каждым годом среди нас все меньше свидетелей того времени. Миссия ретрансляции исторических фактов ложится на плечи молодых людей. Мы приглашаем всех, кто пользуется Интернетом и по разным причинам интересуется этой темой: преподавателей, студентов и тех, кому эта тема близка по личным причинам, и кто владеет одним из четырех языков: русским, польским, английским или немецким. Мы рассчитываем на ваше активное участие. Приглашаем Вас оставить комментарий, прислать нам e-mail и подписаться на нашу страницу на Facebook.
czwartek, 24 marca 2011
Каков лагерь смерти глазами ребенка и глазами взрослого человека? What is the death camp in the eyes of a child and the eyes of an adult?
Затаив дыхание, мы, молодые участники проекта Maksimilian-Kolbe-Werk, слушали уникальные истории свидетелей прошлого. Двое выживших, Исаак Сегалис и Василий Володько, делились с нами своими историями. Исаак был в фашистском гетто еще совсем маленьким ребенком, Василий Володько же попал в лагерь смерти уже взрослым парнем. Две разные судьбы, два разных взгляда на ужас, творимый фашистами. Каков же лагерь смерти глазами ребенка и глазами взрослого человека?
We, the young participants of the Maximilian-Kolbe-Werk project, listened to the unique stories of the witnesses of the past. Two survivors, Ischakas Segalis and Vasyl Volodko, shared with us their stories which they had come through. Ischakas was in a Nazi ghetto, when he was a child and Vasyl Volodko was deported to a death camp as an adult man. Two different fates, two different views on the terror made by the Nazis. What is the death camp in the eyes of a child and the eyes of an adult?
środa, 23 marca 2011
Beginn des zweiten Projektseminars in Buchenwald // Start of the second project workshop in Buchenwald
(see below for English version of this article)
Die Internationale Begegnung 2011 des Maximilian-Kolbe-Werks zum Thema "Erinnern und Gedenken im Zeitalter des Web 2.0" wird von heute an mit einem fünftägigen Seminar in der Gedenkstätte Buchenwald fortgesetzt. 20 junge Teilnehmer/innen und 5 Zeitzeug/innen haben sich in der Jugendbegegnungsstätte auf dem oberhalb von Weimar gelegenen Ettersberg eingefunden, um an diesem authentischen Schauplatz nationalsozialistischen Terrors über Geschichte und Erinnerung zu reflektieren. Gemeinsam gehen sie der Frage nach, wie Erinnern und Gedenken in Zukunft aussehen können und welche Möglichkeiten die Neuen Medien und Soziale Netzwerke dabei bieten.
Das Seminar in Buchenwald ist der zweite und zugleich letzte Teil der diesjährigen Internationalen Begegnung des Maximilian-Kolbe-Werks. Auftakt war ein einwöchiges Seminar im polnischen Oswiecim (Auschwitz), das Ende Januar anlässlich des 66. Jahrestages der Befreiung von Auschwitz-Birkenau stattfand. In Buchenwald beenden die jungen Teilnehmer/innen nun die Arbeit an ihren Medienprojekten in den Bereichen Audio, Video, Text und Internet. Die Ergebnisse werden zu Abschluss des Seminars am Samstagabend präsentiert und anschließend auf dieser Webseite veröffentlicht.
Der erste Abend in der Jugendbegegnungsstätte auf dem Ettersberg wurde dazu genutzt, einander herzlich zu begrüßen und auch jene Zeitzeug/innen und sonstigen Mitwirkenden willkommen zu heißen, die im Januar noch nicht mit von der Partie gewesen waren. Der zuständige pädagogische Mitarbeiter der Gedenkstätte, Jan Malecha, gab zudem eine kurze Einführung in die Geschichte des Konzentrationslagers während und nach der NS-Zeit.
---
The International Meeting 2011 of the Maximilian-Kolbe-Werk on the topic of "Remembering and Commemorating in the Age of Web 2.0" is being continued as of today with a five-day seminar in the Memorial Site at Buchenwald. 20 young participants and five witnesses of history have come together in the youth education centre on the Ettersberg hill above Weimar in order to reflect upon history and memory in this authentic site of Nazi terror. Together they will deal with the question as to what remembering and commemorating may look like in the future, and what possibilities the New Media and Social Networks are offering in this regard.
The event in Buchenwald constitutes the second and last part of this year's International Meeting of the Maximilian-Kolbe-Werk. It began with a one-week seminar in Oswiecim (Auschwitz) in Poland, held in late January on the occasion of the 66th anniversary of the liberation of Auschwitz-Birkenau. In Buchenwald the young participants will conclude the work on their media projects in audio, video and text formats, as well as on internet publishing. The results will be presented at the end of the workshop on Saturday, and published afterwards on the project website.
The opening evening in the youth education centre on the Ettersberg was used by the participants to greet all the familiar faces, and to welcome also those witnesses of history and other people who had not been present in January. Furthermore, the pedagogical assistant of the memorial site in charge of supporting the project, Jan Malecha, provided a short introduction on the history of Buchenwald concentration camp before and after the Nazi time.
Die Internationale Begegnung 2011 des Maximilian-Kolbe-Werks zum Thema "Erinnern und Gedenken im Zeitalter des Web 2.0" wird von heute an mit einem fünftägigen Seminar in der Gedenkstätte Buchenwald fortgesetzt. 20 junge Teilnehmer/innen und 5 Zeitzeug/innen haben sich in der Jugendbegegnungsstätte auf dem oberhalb von Weimar gelegenen Ettersberg eingefunden, um an diesem authentischen Schauplatz nationalsozialistischen Terrors über Geschichte und Erinnerung zu reflektieren. Gemeinsam gehen sie der Frage nach, wie Erinnern und Gedenken in Zukunft aussehen können und welche Möglichkeiten die Neuen Medien und Soziale Netzwerke dabei bieten.
 |
| Die Teilnehmer/innen der Begegnung versammeln sich im Seminarraum - und sogar die Maximilian-Kolbe-Taube (im Vordergrund auf dem Fußboden) ist wieder dabei |
Das Seminar in Buchenwald ist der zweite und zugleich letzte Teil der diesjährigen Internationalen Begegnung des Maximilian-Kolbe-Werks. Auftakt war ein einwöchiges Seminar im polnischen Oswiecim (Auschwitz), das Ende Januar anlässlich des 66. Jahrestages der Befreiung von Auschwitz-Birkenau stattfand. In Buchenwald beenden die jungen Teilnehmer/innen nun die Arbeit an ihren Medienprojekten in den Bereichen Audio, Video, Text und Internet. Die Ergebnisse werden zu Abschluss des Seminars am Samstagabend präsentiert und anschließend auf dieser Webseite veröffentlicht.
 |
| I. Zegalis aus Litauen nahm bereits am ersten Teil der Begegnung in Auschwitz teil |
---
 |
| Jan Malecha von der Gedenkstätte erläutert die Geschichte Buchenwalds anhand historischer Photographien |
The event in Buchenwald constitutes the second and last part of this year's International Meeting of the Maximilian-Kolbe-Werk. It began with a one-week seminar in Oswiecim (Auschwitz) in Poland, held in late January on the occasion of the 66th anniversary of the liberation of Auschwitz-Birkenau. In Buchenwald the young participants will conclude the work on their media projects in audio, video and text formats, as well as on internet publishing. The results will be presented at the end of the workshop on Saturday, and published afterwards on the project website.
The opening evening in the youth education centre on the Ettersberg was used by the participants to greet all the familiar faces, and to welcome also those witnesses of history and other people who had not been present in January. Furthermore, the pedagogical assistant of the memorial site in charge of supporting the project, Jan Malecha, provided a short introduction on the history of Buchenwald concentration camp before and after the Nazi time.
Subskrybuj:
Posty (Atom)